நான் கல்லூரியில் படிக்கும் போது மெஸ் சாப்பாடு சாப்பிடுவது கடினம். தரம் அப்படி. அது பல்வேறு மாநில மாணவர்களிருந்த மெஸ். ஆந்திராவிலிருந்து வந்த புரபசர் பருப்பு பொடி மற்றும் பலவகைப் பொடிகள் மற்றும் நெய் கொண்டு வந்து அந்த சாப்பாட்டையே ரசிக்க வச்சுருவார். எனக்கு ரொம்பவே கஷ்டம்.
மெஸ்ஸுக்கு மாசம் 700 கட்டினாலும், கூடப்படிச்ச நண்பர்கள் எதிர்த்தாப்புல இருந்த அந்த dhabaக்கு இழுத்துட்டுப் போயிடுவாங்க. அங்க மட்டர் பன்னீர் அல்லது பன்னீர் பட்டர் மசலா வச்சு காலத்தை நாங்க ஓட்டினோம். வேற வழியில்லை.
அப்ப ஸ்காலர்ஷிப் பணம் நிறைய வந்ததால் அது பெருசாத் தெரியலை. ஒரு ஸ்காலர்ஷிப் வாங்கி இரண்டு பேர் படிச்சோம் நானும் என் தம்பியும்.
இப்ப பையனோட க்ரெடிட் கார்ட் பில் கட்டும் போது என்னடா மெஸ்ஸுக்கு அவ்வளவு கட்டியிருக்கேன், எப்ப பார்த்தாலும் வெளிய சாப்பிடறன்னா, அந்த wrapஐயும் பிஸ்ஸாவையும் எப்படிப்பா தினமும் சாப்பிடறதுன்னு கேட்கிறான். வாழனுமில்லங்கிறான்.
அடேய் நான் அப்ப பண்ணினதை நீ இப்ப பண்ற, doordash சிஇஓவை இன்னும் பணக்காரனாக்குற நீ, உன் அப்பனை ஏழை ஆக்குறடான்னா, நான் அப்பனைப் போல் பையன் டாட் ங்கிறான்!
என்னத்தச் சொல்ல!
வாழ்வினிது
ओलै सिरिय ।
¡Como padre, su hijo!
No comments:
Post a Comment