கடந்த பதினைந்து வருடத்துல இன்று ஆகஸ்ட் 10 தான் பையன் தனது பிறந்த தினத்துல வீட்டுல இல்லை. தனது ஃபுட்பால் டீமோடு பள்ளியிலேயே நேற்றிலிருந்து உணவு உறக்கம் இருப்பிடமெல்லாம். நாளை இரவு தான் வீடு திரும்புவான்.
மாலை வரை காத்திருந்து நேரில் பிறந்த தின வாழ்த்துகளைச் சொல்லி விட்டு இப்போது தான் இரண்டு பேரும் வீடு திரும்பினோம்.
உடன் பணிபுரிபவர்கள் பிறந்த தினம் திருமண தினத்தன்று எப்போதும் லீவு எடுத்துச் சென்றுவிடுவார்கள். நாங்கள் இதுவரை அதற்காக என்றுமே லீவு எடுத்ததில்லை.
எனக்கு எல்லா தினமுமே it's another day என்றே காலத்தை ஓட்டியாச்சு! ஆனால் இன்று வீட்டிலிருந்தாலும் நேற்றிலிருந்து இன்று மாலை வரையான காத்திருப்பு ஏதோ ஒரு வெறுமையை உருவாக்கி விட்டது.
மனைவியின் தாயாருக்கும் இன்றே பிறந்த நாள். 75 வயது. வீட்டில் பேரன் இல்லாததால் எதிலும் விருப்பமில்லாமல் இருந்து விட்டார்கள். கோவிலிற்கும் வரவிரும்பவில்லை.
நான் மட்டும் போய் கோவிலில் இருவருக்கும் அர்ச்சனை பண்ணிவிட்டு வந்தேன். அங்கே கோவிலில் இன்னொரு 2 வயது திருச்சி/நெல்லை குழந்தை தன் தாத்தா பாட்டி அப்பா அம்மாவுடன் தனது பிறந்த தினத்தைக் கொண்டாடிக் கொண்டிருந்தது. கையிலிருந்த கோவில் ஆப்பிளை அதனிடம் கொடுத்து ஆசி வழங்கி விட்டு வந்தேன். அவர்களுடன் பேசிக் கொண்டிருந்தது மனதுக்கு நிறைவாக இருந்தது.
ஆனால் மாலைப்பொழுது மற்ற பெற்றோர்களுடன் பள்ளியில் கலந்து உரையாடியதில் மிக மகழ்ச்சியாக இருந்தது. அதிலும் சில ஆப்பிரிக்க அமெரிக்க மக்கள் சிரிப்பலையில் அனைத்தையும் மறக்க வைத்து விடுவார்கள்.
பறக்கத் துடிக்கிற பறவைகளின் பிறந்த தினமாய்ப் போனது!
2 comments:
I do have a son but he is just 3. I pretty well know since start of my teen age I never be home. after school will go to tution and back home(meeting with frinds) by 10pm. Infact I hate being at home in my teens and don't like to see my dads face :-) not only me almost every teen guy in my batch felt the same. Teen age is a weird and crazy combo. But I do seen the first benchers of my class were very good to their parents and well obeyed. :-) Am just seeing my dads feel through your thoughts..! he might felt the same like you. who knows. :-)
:) மலரும் நினைவுகள் நன்றாக இருக்கு.
நன்றி லெமூரியன்
Post a Comment